Во два часот наутро слушам мали чекорчиња: ќерка ми влегла во мојата соба. Лежам мирно и едвај дишам. Можеби ќе се врати во својот кревет и нема да ме разбуди, поспана и уморна...
Мамо, мамичке – вели со малку зарипнат, поспан глас
Кажи, што се случило? – едвај одговарам, не криејќи го моето разочарување.
Таа замолчува, нејзините очиња блескаат на слабото светло:
Мамо... Јас тебе те сакам...
А јас тебе... Уште повеќе!
Легна покрај мене и веднаш заспа.
Нејзините зборови и натаму висат во ноќниот воздух. Кога само би можела да ги допрам и зграпчам, би ги фатила овие зборови и би ги притиснала на моите гради. Во воздухот трепери нејзиниот нежен глас, кој ги шепоти најубавите зборови на светот: Те сакам. Насмевката се јавува на моите усни и јас полека издишувам, плашејќи се да не исчезнат спомените.
Еден ден ова мало девојче ќе стане жена, а синчето ќе стане маж... Еден ден ќе можам да се истуширам на мир... Еден ден ќе можам опуштено да испијам кафе и конечно да ја прочитам омилената книга до крај... Еден ден јас ќе излезам сама од куќата, без да се грижам дека некој ќе ме чека. Но денес, јас целосно им се давам на нив.
Уморна сум, понекогаш ми снемува сила... но, знам дека ТОЛКУ МНОГУ ме сакаат и дека ТОЛКУ МНОГУ сум им потребна. И верувајте ми... Ова се најубавите моменти во мојот живот.
