Мајката е дефинитивно највлијателната личност во животот на речиси секоја личност. Таа се грижи за нас на начин на кој никој друг не може или не сака, и е една од ретките луѓе кои ќе останат покрај нас во секоја можна ситуација, подготвена да нè утеши со убави зборови, прегратки, да нè пикне во кревет, дури и ако одамна сме пораснале.
А кога ги правиме најлошите грешки во животот, таа е таа која нема да нè остави, која ќе ни помогне да преживееме, која ќе се погрижи да боли помалку.
Љубовта што мајката ја чувствува кон своите синови и ќерки не може да се спореди со ништо, а таа љубов не исчезнува дури и кога мајката повеќе не е со нас. Таа е првата личност со која имавме длабока врска, наш вечен заштитник, кој никогаш не нè заборави.
Кога таа ќе замине засекогаш, се чувствуваме како повеќе да не сме комплетни. Се чини како дел од нашата душа да ја нема засекогаш. Toj дел од душата го закопавме со неа, тој засекогаш замина со неа. Не е важно дали бевме покрај мајка си во последните денови или не стигнавме ни да се збогуваме; кога ќе умре мајката ништо нема да биде исто. Никогаш повеќе нема да бидеме исти.
Колку повеќе била присутна вашата мајка во вашиот живот, толку полошо ќе биде откако таа ќе замине, без разлика дали сте тинејџер или возрасен човек кој веќе има свое семејство.
Кога човек ќе ја изгуби својата мајка, тој почнува да се чувствува како сосема друга личност. Болката е толку силна што се чини дека влегла во секоја пора на душата и дека ја стискаат и стискаат одвнатре од моќните тупаници на најсилното чудовиште. Срцето боли, светот се распаѓа, исчезнува без трага. Таа болка е тешко да се опише со зборови и само оние кои ја поминале можат да ја разберат.
Ништо во животот не може да ве подготви за ова. Колку и да сте свесни дека смртта е природна појава и дека загубите се тешки, кога ќе умре мајка тоа е секогаш шок. Секогаш е изненадување. Никогаш не беше време. И никогаш нема да има време.
Кога мајка умира, срцето добива дупка. Огромна, незамислива рана која никогаш не зараснува, само учиме да ја толерираме. Наоѓаме сила да продолжиме. И навистина, болката со текот на времето малку исчезнува, но никогаш не поминува. Никогаш не се заборавај себеси, и затоа твојот живот никогаш нема да биде ист по смртта на мајка ти.
Реалноста на животот во која веќе нема мајка нè удира толку силно што ни се чини дека сме умреле со неа. Болката е вистинска. Поразително. Силна, како најсилната физичка болка.
Ќе биде потребно долго време да ја склопите душата и да го вратите вашиот живот во нормала, но ова е настан после кој веројатно ќе треба да одморите од сето она што сте го правеле. Ќе ви треба време за да се соберете и да продолжите понатаму.
Сите оние кои засекогаш ја изгубиле својата мајка имаат една заедничка работа - тие се луѓе со скршена душа. Ранети феникси кои ќе се издигнат од пепелта, но не цели. И не е важно кога се случило, пред неколку дена или пред 20 години. До крајот на животот ќе бидеш ранета птица која тагува за топлото крило и безбедното гнездо на мајка си...
