Photo by wr heustis
„Си ја заборавил карпата што те родила…“
V Мојсеј;32,18
Велат, сме го одбиле каменот како божји дар
(место него сме го одбрале Плодот и Падот)
та затоа животот ни е зелен, па зрел и гнил
а не непроменлив и бесмртен
Затоа залудни ни се молитвите
здивот и зборовите наизуст изустени
(дишењето како нeпрекинато жртвување?)
од говорот – до онемување
Можеби веќе сме внатре во каменот
(во мракот подлабок од мракот надвор)
во громадата и во меѓникот на распаќе
што не фрла сенка ни на пладне
Па однатре гледаме како утки
со очите-искри, молејќи се со молчење
и го прифаќаме Ништото, мостот
врз бездната меѓу нас и Бога
Велат, по нашето Паѓање
и Господ се изгонил себе
се затворил во себе самиот
за да се роди и за да го родиме
А ние само го дувнавме пламенот
не исчезнавме –
се вративме во непостоење
тлееме однатре.
