Ова се стиховите од една од најубавите македонски песни.
Таа – Анте Поповски
Никојпат не е таа сама.
Таа се две: онаа која бесконечно молчи
и онаа која го слуша моето молчење.
Никојпат не е таа сама.
Таа се две: онаа која бесконечно чека
и онаа која влегува во своето чекање.
Никојпат не е таа сама.
Таа се две: онаа што е распната
и онаа која ги кове клинците врз себе.
Оваа песна до бесконечности продолжува
зашто никојпат не е таа сама:
сама се чита – сама се пишува:
Сама себеси врата – сама себеси клуч.
