Во нашето општество, особено на Балканот, често сме учеле дека е убаво да бидеш љубезен, да помагаш, да не се расправаш, да молчиш за да има мир во куќата.
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Овие вредности доаѓаат од добри намери, но понекогаш можат да ни донесат и болка – особено кога угодувањето на другите станува начин на живеење.
Кога постојано ги ставаме туѓите потреби пред нашите, испраќаме порака дека нашите мислења, желби и чувства не се важни. Луѓето околу нас почнуваат да мислат дека навистина не ни е грижа или дека ни е сеедно. Па така, и најдобронамерните луѓе ќе престанат да прашуваат што сакаме, ќе почнат сами да носат одлуки наместо нас, и со време, ќе мислат дека сме среќни и задоволни, дури и кога не сме.
Ова е особено често кај жените, кај мајките, кај оние кои цел живот се грижеле за семејството, за другите, без да остават простор за себе. Исто така, мажите научени да не покажуваат слабост, често молчат и не бараат ништо – само да не бидат товар. Ова не е вина на поединци, туку дел од нашата култура на преживување, трпение и “ништо не е проблем”.
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Но, доаѓа време кога човек почнува да се чувствува празен. Почнува да се прашува: „А што е со мене? Кој сум јас кога не сум тука за сите други?“ Овие прашања не се себични – тие се здрави. Признавањето на своите потреби не значи дека ги запоставуваме другите. Напротив, кога сме во мир со себе, можеме вистински да бидеме присутни и за другите.
Ако се препознавате во ова, запрашајте се: кога последен пат некого искрено сте му рекле „не“, кога последен пат сте побарале нешто за себе, или кога последен пат сте го искажале вашето мислење дури и ако знаете дека нема да им се допадне на сите? Овие се мали, но силни чекори кон живот во кој и вие постоите.
На Балканот е време да научиме дека љубезноста не значи самозанемарување. А грижата за себе – не значи себичност. Тоа значи здрав однос со себе и со светот околу нас.
