Како си?
Ве прашувам сите, особено оние кои овие денови не стигнаа да работат на себе, кои не открија што е она што ги опушта и што не го искористија ова време за да станат подобри луѓе.
Секогаш ми било тоа интересно: Што значи тоа да станеш подобар човек? Подобар од кого? И кој го мери тоа?
Гледам како повторно сте растрчани на сите страни. Да им покажете на луѓето колку многу можете да направите и да поднесете.
Браво, браво. Само напред.
Слушам како велите дека сѐ поплитко дишете.
Не плачете затоа што не сакате, туку затоа што немате време.
Има една болна вистина: Не можете да бидете најдобри во сѐ што сте замислиле. Одберете едно, што и да е – и држете се до него.
Бидете добри во останатите работи.
Онолку колку што ќе ви остане време и сила. Блескајте во таа една работа, затоа што тоа ви е потребно. Во останатите држете си одредено добро ниво и тоа е сосема океј. Просекот е одмор.
Седнете малку, да позборуваме.
Вие веќе сте победиле. Победивте тогаш кога стигнавте прва некаде, а сите останати се забавуваа, одморија, па продолжија. Победивте и тогаш кога останавте на нозе. Дури и тогаш кога паднавте и психички се распаднавте. И тогаш победивте.
Како не сфаќате дека повеќе не ве задоволува кога некој друг ве фали, кога секогаш нешто не ви е по мерка. Како не сфативте, дека вие самите себеси не си давате признанија, затоа што вие никако не сметате дека сте најдобри.
Како сте? Вам ви е најтешко, зарем не?
Да, точно е. Но најтешко ви е сами со себе. Не со другите.