Три паметни работи...

Ние до тие 30-ти години направивме сѐ.

Секогаш ми било интересно тоа како луѓето прават животни пресеци. Прво замислуваат желба, па ја изневеруваат. Велат дека животот ги однел на друга страна, а всушност тие го одвеле животот по некоја друга патека.

Кога бевме деца си замислувавме разноразни работи, оние кои ретко можат да се остварат во еден живот. Малку поради својата големина, малку поради својата спротиставеност, а најмногу заради нашата мрзливост. Сепак, останавме доследни во сонувањето. Љубовта нѐ оддржа.

Ние сѐ уште си сонуваме и имаме желби. И така наивно си мислиме дека има време за остварување на желбите. Дека сѐ уште сме млади или едноставно дека сме вечни.

„Што ли си замислила сега, па зарем сакаш вечност?“

„Како што? Па бескрајно време со тебе?“

„Пак?“

„Секојпат.“

„Да не ни здосади?“

„Никогаш нема да ни здосади. Знаеш, некаде прочитав дека треба да направиш три паметни работи во животот: да објавиш книга, да засадиш дрво или да направиш дете. Па ако нешто од тоа ти вроди со плод – тогаш тоа е вистинската работа.“

„Е па значи ни остана да засадиме вишна?“

„Па да. И да бидеме трпеливи. Ние дури сега цветаме.“

Кога се роди нашиот син, сопругот засади цреша во дворот. Тоа беше нашето второ дете кое луѓето го знаат како „оној, помалиот“. Спие во моите раце додека го пишувам ова.

„Деца, книга, дрво – штиклирано! Што сега?“ – ме праша.

„Сега можам со мирно срце да ти досадувам цела вечност!“