Колку пати сме се нашле во ситуација каде што постапуваме како да сме во врска, иако другата личност отворено, јасно (и повеќе пати) ни дала до знаење дека не сака ништо сериозно?
Photo by freestocks.org
Понекогаш не е срцето тоа што не разбира — туку надежта што одбива да слушне.
И ние, сепак, се грижиме.
Испраќаме пораки.
Чекаме одговори.
Планираме.
Опростуваме.
Вложуваме време, енергија, и понекогаш… достоинство.
Љубовта што ја измислуваме во својата глава
Постои тенка линија помеѓу тоа да бидеш трпелив и да бидеш заслепен.
Луѓето често ја пренесуваат одговорноста на другата личност: „Тој/таа ми праќаше сигнали…“, „Се однесуваше како да сака нешто повеќе…“, „Само да види колку се грижам...“
Но ако некој ви кажал со зборови дека не сака врска, верувајте му. Сè што ќе правите понатаму — го правите со отворени очи. Тоа е моментот кога љубовта престанува да биде дар, и почнува да биде избор што ве повредува.
Ти не треба да молиш за внимание
Ако се обидуваш да се докажеш, да се заслужиш, да „покажеш што пропуштаат“, веќе си преминал/а граница што те чини скапо.
Вистинската љубов не доаѓа од убедување. Таа доаѓа од заедничка волја, од заемна желба, од меѓусебно препознавање.
Што значи да пуштиш нешто што не било твое?
Понекогаш пуштањето изгледа како слабост. Но во реалноста, тоа е најголемиот чин на љубов кон себе. Тоа е избор да не се измачуваш во име на нешто што никогаш не било вистинско.
Зошто да живееш како да си во врска… со некој што не сака да биде во неа?
Заслужуваш повеќе.
Не „повеќе од него/неа“, туку повеќе од тоа што самиот/а си дозволуваш. Заслужуваш љубов што те сака гласно. Комуникација што не те збунува. Присуство што не ти остава прашања. Ако некој веќе ти кажал дека не сака ништо сериозно — верувај му. Заштеди си го времето, срцето и мирот. И остави простор за некој што ќе сака токму тоа што ти го нудиш.
