Страдањето е едно од чувствата што ги доживуваме како најповрзани со љубовта. Не убедија дека страдањето е неизбежно во љубовната врска и дека болката е поврзана со интензитетот и длабочината на љубовта. И така научивме да сакаме на овој начин, почнувајќи од страдање, создавање токсични врски.
Љубовта може да вклучува болка, се разбира, и таа може да биде неизбежна. Но, страдањето е исто така нешто без кое можеме да направиме и од суштинско значење е да престанеме да го поврзуваме со равенката на љубовта.
Зошто толку често го поврзуваме страдањето со љубовта? Тоа е учење кое ни е пренесено на културно или општествено ниво почнувајќи од концептот на искупување или „спасение“. Не натераа да веруваме дека страдањето е доказ дека навистина сакаме.
Погрешен концепт, кој дури може да се доближи до мазохизам.
Што значи да се сака без страдање?
Како што рековме, во нашата култура веруваме дека колку повеќе страдаме, толку повеќе сакаме. Затоа, потребно е да го избришеме ова погрешно верување и повторно да научиме што е љубов и пред се да се запрашаме што значи да се сака.
Кога се појавува страдање во нашите љубовни врски, тоа значи дека нешто не е во ред. Нашиот личен развој, зрелост, искреност и хармонија како двојка се фактори кои, кога ќе станат навистина цврсти, не оставаат простор за страдање во нашата врска.
Да се сака без страдање значи да се ослободиме од посесивноста која создава љубомора, зависност и приврзаност.
Кога сакаме на здрав начин, се поврзуваме еден со друг без страдање, без страв од губење на индивидуалната слобода, без потреба да бидеме со некого само за да не се чувствуваме сами.
Овој тип на врска е здрав, тоа е врска која ни овозможува да ја споделиме нашата среќа еден со друг.
