Во секој празник се крие нешто магично.
Photo by Eren Li
Но Велигден... Велигден има посебен сјај. Можеби е во боите, можеби во мирисот на нови почетоци, а можеби — и најверојатно — во детскиот глас што вика „Ајде да фарбаме јајца!“.
Нема ништо поубаво од тоа да гледаш како празничната атмосфера се разлева низ домот, не преку совршени декорации или беспрекорно подготвена трпеза, туку преку искрената, гласна и секогаш весела енергија на децата. Тие не бараат совршенство — бараат присуство. И нè учат дека токму тоа е најважно.
Поканете ги до себе. Да, знаеме, ќе има боја по масата, брашно по косата, и најверојатно едно-две јајца што ќе се скршат во рацете уште пред да бидат сварени. Но ќе има и нешто повеќе: ќе има смеа. Ќе има моменти што ќе ги паметат. Ќе има „сеќаваш ли се кога направивме велигденски зајаче од чорап?“ и „јас го фарбав жолтото јајце, се сеќаваш?“.
Најубавите традиции не се оние што ги гледаме на интернет, не се во совршеноста. Туку оние што ги градиме ние, дома. Од картон, боички, детски идеи што немаат смисла, но имаат душа. Дозволете им да бидат дел од сè: нека фарбаат јајца, нека бираат чаршав за масата, нека направат честитка за баба. Велигден не е проект. Тоа е приказна, и тие се нејзините најискрени раскажувачи.
Ако ги прашате децата што го прави Велигден посебен, тие нема да ви кажат „топлите лепчиња“ или „новите алишта“. Ќе ви кажат: „Бев со мама кога ја ставивме бојата“, „Тато ми дозволи да направам зајак од салфетка“. Ќе зборуваат за вас. Затоа што она што им го подаруваме не се само јајца и чоколадни зајаци, туку внимание. Време. Љубов.
И можеби токму тие моменти се најголемиот благослов на празниците. Не сјајот на јајцата, туку сјајот во нивните очи. Затоа оваа година, нека Велигден не биде само еден успешен проект во вашиот ум. Нека биде момент на создавање нови спомени, едно по едно јајце, едно по едно колаче, една по една прегратка.
Бидејќи, кога велиме Велигден е семеен празник, тие се срцето на таа реченица.
