За човекот кој го напушти своето семејство: Еден ден, кога ќе се вратиш...

Еден ден кога ќе се вратиш, ќе биде постудена есен од оваа. Ќе одиш по дождливата улица покриена со жолта лисја, ќе го бараш бројот 22а и куќата и семејството кои ги остави позади себе.

Ќе доаѓаш со грутка во грлото, мислејќи дека децата повторно ќе те пречекаат со прегратка, исто како кога се враќаше од работа кога тие беа малечки. Но, тие веќе не се деца, тие ја знаат вистината. Тие ги гледаат брчките и загрижениот лик на лицето на својата мајка, тие знаат дека го напушти тоа што го имаше за помлада девојка која мислеше дека може да ти даде сè што немаш, сè што мислиш дека ти е потребно.

Ќе тропнеш на вратата од старата куќа, ќе посакаш да видиш дека многу работи се смениле, но ќе видиш дека бојата на куќата е излупена, вратата стара, а бројот ист и избледен. Можеби солзи ќе ти го прелијат лицето, можеби ќе се покаеш, можеби ќе помислиш дека сите работи ќе ти бидат простени.

Но, нема да знаеш за годините поминати без тебе. Нема да знаеш колку пати те проколна твојата сопруга кога ги лажете своите мали деца каде си заминал. Нема да знаеш колку пати тие те замразија во себе кога сфатија каде одиш. Никогаш нема да сфатиш колкава трага остави на нивните животи, кои долги години се прашуваа дали тие се причината поради која ти заминуваш, без да погледнеш назад.  

Улицата нема да биде толку гласна како мигот кога ти ја напушти. Или можеби нема да ги слушнеш детските гласови и смеа, бидејќи  ќе те убива секој момент од тишината во тоа место кое еднаш го нарекуваше дом. 

Еден ден, ќе се вратиш. Ништо веќе нема да биде исто. Тоа место не е веќе твој дом.