Скопје станува една бетонска пустина. Инвазијата на имигранти од реалицајата село-град не стивнува. И така Македонија од земја со околу 2 милиона жители, 70 % од своите широки маси ги укотви во големиот град. Секоја можна уличка, секое можно зелено паркче стана темел за нова зграда. Зграда во која ќе се накомат сељаци кои продале една нива и дел од својата планина, за мочани 40 квадрати бетон во загадениот и смрден град. А Скопје се повеќе базди на неморална багра. Скопје веќе не е град на скопјаните а Македонија излезе дека е само таму. За жал.
Дебар Маало, Маџир Маало и другите скопски маала се опколени од големите земјоделски моќници кои својот капитал наместо во нивните мали и неразвиени места го вложуваат баш во центарот на Скопје. Абе и од Саразмалино да си, ама во центар да имаш бетон!!! Скопјаните се заробеници и заложници на бројните провнициски маси кои го запоседнаа секој агол на престолнината. Што ќе биде со Македонија??? Мисли ли некој да ги заживее малите места и да го сруши овој неморал?? До кога ќе се населува овој град? Се се плашам дека земјата ќе зине и ќе не голтне од тежина па желбата на некои да се врати 1963 ќе им се исполни. Пу јазк.
Дали сте сретнале во градов еден ебан шалтер, да се обратите за некоја услуга, а од таму да не ве исече гордиот дијалект на некоја снаодлива сељанка која покрај тоа што се омажила(се снашла) во големиот град, туку и во рекордно време го укотвила својот снаодлив г’с на добро работно место?Јас не сум сретнал. А тие имаат посебен нух за таа работа, Вроден таленат.(Секоја чест на квалитетниот и вреден кадар).
Џабе државата отвара факултети низ источна и централна Македонија(Штип, Струмица, Велес и.т.н) кога шалтерите на тие факултети се празни а гужвите на скопските и понатаму не се намалуваат. Големата преселба на народите и понатаму трае. Говорам за трендот во последните 10-15 години кога во Скопје никнаа неколку населби со провинцијалци и напредни аграрни работници. Од нива се купува стан а од компирот и пиперот се плаќа рата од станбен кредит. Во Скопје секој може да купи стан и да има свој дом. Секој освен скопјаните, да бидам попрецизен. А беше некогаш Скопје ненаселена ливада, а Водно не пошумена падина. Денес ледината е бетонска пустина а шумата на Водно се сече за изградба на нови згради.
Пред малку ги спомнав оние снаодливи калаштури. Да. Тие се истренирани пред нос да им го земат дечкото на девојките од Скопје и за рекордно кратко време да паднат во очи на директорот(исто така сељак и провиницјалец) со својот дијалект, кич гардероба и заводливо фрцкање со газот качена на топук од 12 см.Тие се препознаваат од километар и веднаш се соединуваат, создаваат сојузи и заедници. Оние кои не се снаодливи, но се исто така упорни, по завршувањето на своите студии остануваат и по неколку години во градот. Плаќаат дебели кирии безделничејќи во нивното усрано Скопје се со цел да им налета некој неиживеан чобан.Момчињата од малите градчиња не се интересни. Иако се тие чесни и вредни тие го немаат она што го бараат одреден дел на овие мали изолирани и неморални итрици.
Но вината не може да оди колективно кај одредените дрољички од селто. Голема вина за овој нивен статус имаат и неиживеаните скопски деца кои паѓаат на заводлив танц и гутање сперма на прв состанок. А токму тие девојки од селто и не би имале причина да ги покажат своите гутачки способности во нивниот крај затоа што момчињата од нивниот крај не се занимливи. Тие немаат стан у Скопје или вила на Водно… Јебем га….Толку за нивниот вкус и репер за љубов.(Чест на исклучоци)
Мене ме заболе дали после овој текст, некоја провинцијалка ќе ми се налути или ќе ме стаи на Delеte. Нека си ја ишкаат мувата ако си ја имаат и ако мислат дека ја имаат.Ништо не е глобално, па ни оваа појава. Мене искрено ме заболе за девојчињата од Скопје кои се толку негувани, толку чисти и воспитани, а се сами и не можат да си најдат дечко и животен сопатник покрај овие снаодливи караконџули. На интервју за работа, малата итрица која фрцка со газот ќе прифати да работи за неколку кратно помала плата, деградирајќи го притоа трудот и факултетот на оние кои навистина го заслужиле тоа место, без разлика од каде се.
Јас искрено се прашувам. Дали вреди небото до планината, лединката покрај реката да се остави заради блокови бетон, градски смог и трговски центри исполнети со провинскицка чобанарија? Не знам колку од вас ја имаат слушнато онаа песна ,,Село мое лепше од Париза”’, (слушнете ја овде ако не) каде некој српски сељак гордо пее за својата нива, за својот трем каде сушел и пушел свинско месо. Да драги мои. Овој извесен Раде Јоровиќ е сељак во срцето и душата. И како викаат. Човек што може сам да си направи не може никој. Дали може ваков профил на човек да тера градски живот, да праи градски заебанции? Нормално дека не. Покундурлен опинок останува секогаш опинок. Џабе бегаат тие од селото кога селото нив ги прати во корак.
Јас на пример од тоа немам комплекс. Ги давам моите ебани 40 квадрати бетон изложени на сонце, у замена за една колиба покрај река, под некое темно сино и ѕвездено небо. А да. Со мене ќе си ја понесам и мојата сакана сопруга скопјанка. Јас сум спремен на тој чекор. Да бидам избеглица од градот погоден од провинциска елементарна непогода. Да избегам од џганот и од неприродниот људски микс…
Автор: komitamkd
Ве информираме дека текстот не е лекториран и целосно е превземен од блогот на авторот.
